به نقل از «خبرآنلاین»

زندگی در جهان موازی یا تغییرات مسافران زمان در تاریخ؛ اثر ماندلا چیست؟

تاریخ انتشار: ۱۴ شهریور ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۹۳۷۹۴۳

زهرا چنگیز: سال ۲۰۱۰، پیش از مرگ نلسون ماندلا، افرادی در اینترنت ادعا میکردند که مرگ نلسون ماندلا را به یاد می آورند. این افراد با اطمینان از خاطره ای صحبت میکردند که به سال ۱۹۸۰ باز میگشت و در آن از اخبار و فیلم هایی یاد میشد که مرگ نلسون ماندلا در زندان را بازگو میکرد. درحالی که که نلسون ماندلا ۱۹۹۰ از زندان آزاد شد و ۲۰۱۳ درگذشت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بیشتر بخوانید: آیا تا به حال سنگینی نگاه کسی را حس کرده‌اید؟ شما نظر بدهید/ از کیفیت و سرعت اینترنت در هفته های اخیر راضی هستید، چرا ؟

فیونا بروم، کارشناس پدیده های ماوراء الطبیعه، اصطلاح «اثر ماندلا» را برای توضیح این اشتباه جمعی ابداع کرد و پس از آن نمونه‌های دیگری در سراسر اینترنت ظاهر شد.

بروم اثر ماندلا را از طریق نظریه های شبه علمی توضیح می دهد و ادعا می کند این خاطرات کاذب ناشی از زندگی دیگر ما در جهانی موازی میشود.

برخی نیز اثر ماندلا را دلیل تغییراتی میدانند که مسافران زمان در تاریخ ایجاد میکنند. برخی دیگر نیز بر این باورند که اثر ماندلا نوعی جادوگری است که در میان عده ای باب شده است.

اگر تمام این نظریه ها را در کفه ترازوی علم بگذاریم، خواهیم دید این نظریات هیچ وزنی ندارند و شبه علم هستند.

نظر علم درمورد اثر ماندلا چیست؟

روانشناسان اثر ماندلا را از طریق حافظه ( به ویژه حافظه کاذب ) و اثرات اجتماعی توضیح می دهند. این حافظه کاذب شامل خاطرات و رویدادهایی میشود که کاملا ساخته ذهن یا شامل بخش هایی از خاطرات واقعی هستند که دچار تحریف شده اند. این اتفاق را میتوان به سردرگمی مغز انسان در زندگی روزمره نسبت داد.

خاطرات کاذب به روش های مختلفی سر از دنیای ذهنی ما درمی آورند. به عنوان مثال، پارادایم دیز-رودیگر و مک درموت نشان می‌دهند که چگونه یادگیری فهرستی از کلمات با آیتم های نزدیک به هم ( مانند تخت و بالش) میتوانند ذهن را به اشتباه بیندازند و شخص کلمه خواب را نیزکه حرفی از آن به میان نیامده است، به یاد آورد.

این سردرگمی و بی دقتی حافظه ما همچنین میتواند ناشی از خطاهایی موسوم به خطاهای نظارت منبع باشد. شاید بسیاری از ما خاطره گم شدن در یک محیط شلوغ را به یاد می آوریم اما زمانی که سعی میکنیم این خاطره را با اعضای خانواده خود مرور کنیم، دچار تضاد میشویم. برخی اصلا چنین خاطره ای را به یاد نمی آورند و برخی دیگر این خاطره را به گونه ای کاملا متفاوت در ذهن خود ثبت کرده اند. اینها مواردی هستند که افراد نمی توانند بین خیال و واقعیت خود تمایز قائل شوند.

پروفسور روانشناسی ایالات متحده، جیم کوان، با استفاده از روش "گمشده در بازار" این موضوع را تحقیق و بررسی کرد. کوان در این تحقیق خاطراتی از کودکی برادرش که روزی در بازار گم شده بود بازگو کرد. در واکنش به این خاطره، برادر او نه تنها این خاطره را رد نکرد که حوادث دیگری را به آن افزود. درحالی که هرگز چنین اتفاقاتی برای برادر کوان رخ نداده بود.

چرا خاطرات را به صورت اشتباه به یاد می آوریم؟

وقتی صحبت از اثر ماندلا به میان می‌آید، بسیاری از مثال‌ها را می‌توان به «خطاهای مبتنی بر طرحواره» نسبت داد. طرحواره در علم روانشناسی شناختی، به زمینه گسترده‌ای از واقعیت‌ها یا تجربیات گفته می‌شود که بطور مداوم در گذشته افراد شکل گرفته است. طرحواره ها در بزرگسالی به درک بهتر کمک میکنند اما در بسیاری موارد میتوانند فرد را در تله بیندازند و دچار انحراف کنند.

فردریک بارتلت این روند را در کتاب خود که در سال ۱۹۳۲ با عنوان "به یاد آوردن خود" منتشر شد، بیان کرد. بارلت داستان عامیانه هندی-کانادایی "جنگ ارواح" را برای شرکت کنندگان خواند. سپس دریافت که شنوندگان جزئیات ناآشنا را حذف می‌کنند و اطلاعات را تغییر می‌دهند تا قابل درک‌تر شود.

این فرآیند "تلاش پس از معنا" نامیده می شود و در موقعیت های دنیای واقعی نیز رخ می دهد. در این فرآیند افراد جزییاتی که با کلیت موضوع متفاوت و یا حتی در تناقض است حذف میکنند تا مواردی که در ارتباطات بیشتری باهم هستند باقی بمانند.

نمونه‌های دیگر اثر ماندلا این باور اشتباه است که عنوان محصول "KitKat" حاوی خط فاصله ("Kit-Kat") است.

به واقعیت ماجرا باز گردیم

امروزه با توجه به فراگیری اینترنت، اثر ماندلا بیش از پیش شیوع پیدا کرده است، به گونه ای که سخت میشود حقیقت را از خیال تشخیص داد و این به تبع میتواند به ابزاری برای سواستفاده برخی از رسانه ها یا افراد تبدیل شود.

روانشناسان همچنان اکثر اثرات ماندلا را به خطاهای حافظه و اطلاعات غلط اجتماعی نسبت میدهند. در واقع، مفهوم جهان های موازی با کار فیزیکدانان کوانتومی سازگار است. اما تا زمانی که وجود واقعیت‌های جایگزین ثابت نشود، نظریه‌های روان‌شناختی بسیار محتمل‌تر به نظر می‌رسند.

۲۲۳۲۲۷

کد خبر 1670404

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: مغز انسان مغز نلسون ماندلا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۹۳۷۹۴۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

یک فرد را در چه سنی می‌توان «پیر» دانست؟

به گزارش صدای ایران از یورونیوز،تیمی از دانشمندان آلمان، ایالات متحده آمریکا و لوکزامبورگ داده‌های بیش از ۱۴ هزار نفر را که در یک تحقیق طولانی‌مدت شرکت کرده بودند، مورد بررسی قرار دادند.

شرکت‌کنندگان در این تحقیق بین سال‌های ۱۹۱۱ تا ۱۹۷۴ میلادی به دنیا آمده و متعلق به نسل‌های مختلف بودند. این افراد که بین ۴۰ تا ۱۰۰ سال داشتند، طی یک دوره زمانی ۲۵ ساله به ۸ پرسش پاسخ می‌دادند.

یکی از سوالات اصلی این بود که «در چه سنی کسی را پیر توصیف می‌کنید؟»

متولدین سال ۱۹۱۱ میلادی در پاسخ به این سوال گفتند که پیری به طور متوسط در سن ۷۱ سالگی شروع می‌شود؛ و هنگامی که همین پرسش از متولدین سال ۱۹۵۶ میلادی پرسیده شد که اکنون به سن ۶۵ سالگی رسیده بودند، آنها آستانه پیری را سه سال دیرتر دانستند و ۷۴ سالگی اعلام کردند.

مارکوس وتشتاین، عضو این تیم تحقیق در گزارشی می‌نویسد: «امید به زندگی افزایش یافته است و برخی از جنبه‌های سلامت نیز در طول زمان بهبود یافته است؛ به طوری که افراد در سنین خاصی که در گذشته پیر محسوب می‌شدند، اکنون دیگر مسن تلقی نمی‌شوند.»

همین روند در سطح فردی نیز مشاهده شد. بگونه‌ای که هر شرکت کننده پس از چهار یا پنج سال مسن‌تر شدن، تخمینش را برای شروع سالمندی یک سال افزایش می‌داد. زنان نیز آستانه پیری را بطور متوسط حدود دو سال دیرتر از مردان درنظر می‌گرفتند.

فاکتور‌های دیگری نیز وجود داشتند که بر تخمین فردی افراد تأثیر می‌گذاشتند؛ مثلا افرادی که مشکل سلامتی داشتند، تنهاتر بودند یا «احساس می‌کردند» مسن‌تر هستند، عموماً معتقد بودند مرحله کهولت زودتر شروع می‌شود.

به گزارش یورونیوز، البته این مطالعه دارای محدودیت‌هایی نیز بود؛ از جمله اینکه شرکت‌کنندگان همگی از یک کشور یعنی آلمان بودند. همچنین این احتمال وجود دارد که در فرهنگ‌های غیر اروپایی، «پیری» به گونه‌ای متفاوت دیده و توصیف شود.

در عصر حاضر، انسان‌ها طولانی‌تر از همیشه زندگی می‌کنند و با ادامه بهبود کیفیت زندگی و سلامت، احتمالا رسیدن به یکصدمین سالگرد زندگی بسیار رایج‌تر خواهد شد؛ به طوری که مردم شروع به طرح این سوال می‌کنند که آیا برای زندگی انسان محدودیتی وجود دارد یا خیر.